Enternasyonal*

Sanırım şehirden çok yeni yaşantım veya mevcut yaşantımın yeni eklentilerine daha çok takılıyor aklım.

Mesela hemen herkesi birisine benzetiyorum. Yani uyuz eşeklik yapmıyorum, arada lafa karşıyorum, kendimi ortama müthiş yabancı hissetmiyorum ama sanki birilerini birilerine benzetince içim rahatlıyor. Rahatsız mıyım?

Misal, ofis arkadaşım A.G-G.; mimikleri, el hareketleri şu an aynı develete bağlı kocaman toprakların uzak diyarındaki canım arkadaşım B.U. (36) sürekli karşımdaymış gibi hissettiriyor. B.U. biraz sakin konuşur, A.G-G. konuşabildiği her dili boğulacakmışçasına nefes almadan konuşuyor.

Diğer ofis arkadaşım T.V.'yi de şiddetle birisine benzetiyorum ama henüz kim olduğunu çıkartamadım.

Bugün toplantımıza Fransa kırlarından iştirak eden D.L., eski iş tanışlarımdan birisinin aynısın az uzunu. Temiz yüzlü, mavi gözlü, çok çalışkan mühendis tiplemesi.. bırrr..

Ofis arkadaşlarımla oynamak üzere piyes tadında fıkralar hazırlamayı planlıyorum yakın gelecekte. Bir Türk, bir Fransız ve bir İspanyol bir gün amirleri (bir) Alman'ı odasında ziyaret etmişler.. Gerçekten mühendislik hadisesinde zerre espri yok, çok bayık. Ancak kendi şapşallıklarımla eğlenebiliyorum. Bugün yan ofisten ben x 2.5 ebatında bir amcam yemeğe çıkarken beni masamda gördü -ben, bir arkadaşımla yemeğimi yedikten sonra dönmüştüm ofise-. Yemeğe gidip gitmediğimi sordu, dedim "yidim geldim", onlarla da gidebileceğimi söyledi, o kadar iyi niyetliydi ki ya koşup göbeğine kafamı gömecektim ya da "a tabi bir ara yiyelim birlikte!" diyecektim. Ama ben şaşkın şapşallığımla "Bir gün yeriz tabi, ay dur dur, yarın yiyelim birlikte." dedim. Yarını heyecanla bekliyorum şimdi!

Şehir de güzel, bir ara anlatırım.

*:Düzeltildi.